Na zamówienie Ministerstwa Spraw Wojskowych pierwsza fabryka lokomotyw w Polsce FABLOK w Chrzanowie zbudowała w 1928 r. parowóz tendrzak wąskotorowy o czterech osiach napędowych. Równolegle podobne dwa parowozy dla wojska budowała Spółka Akcyjna Budowy Parowozów w Warszawie. Wszystkie te parowozy wykonane dla wojska były przystosowane do łatwego przestawiania z toru o szerokości 600 na 750 mm lub odwrotnie.
Parowóz zbudowany w FABLOK-u otrzymał oznakowanie wojskowe I-III 1002p i został skierowany do próbnej eksploatacji na kolej wąskotorową z Sierpca do Lubicza. Wypadła ona bardzo dobrze, jednak z nieznanych powodów Ministerstwo Spraw Wojskowych nie zakupiło zamówionych parowozów, natomiast chętnie zakupiły je Polskie Koleje Państwowe, zachowując nadane numery wojskowe.
Po zamknięciu w 1937 r. kolei wąskotorowej na linii Sierpc – Lipno – Lubicz k. Torunia (gdyż równolegle do linii wąskotorowej została zbudowana nowa linia kolei normalnotorowej Sierpc – Lubicz – Toruń) parowóz: I-III1002p miał być przesłany na kolej jędrzejowską, jednak ostatecznie trafił na kolej ostrołęcką do parowozowni w Myszyńcu. Po wybuchu II wojny światowej parowóz w 1940 r. został przejęty przez Koleje Rzeszy Niemieckiej (Deutsche Reichsbahn) i wówczas nadano mu nowe oznaczenia DR 99.1575. Po zakończeniu wojny i po ponownym przejęciu przez PKP, w roku 1947 r. nadano mu nowe oznakowanie: Tx3-427. Podczas kolejnej zmiany oznaczania taboru wąskotorowego na PKP, w 1961 r. nadano mu mylnie serię Tx26 (a powinno być Tx28) z numerem inwentarzowym PKP:427 i tak już zostało do chwili obecnej. Parowóz pozostawał cały czas w służbie na kolei ostrołęckiej aż do jej likwidacji w 1973 r. Przesłano go do Zakładów Naprawczych Taborku Kolejowego w Nowym Sączu z myślą o naprawie głównej i dalszej eksploatacji, jednak zakłady w Nowym Sączu już przestawiły się na naprawy lokomotyw spalinowych i zaprzestały napraw parowozów. W bardzo złym stanie technicznym parowóz został przejęty przez Muzeum Kolejnictwa, skąd wypożyczono go (przekazano w depozyt) do Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji. Z uwagi na fatalny stan techniczny odstawiony został na bocznicę w Biskupinie, gdzie oczekiwał na odbudowę. Dzięki inicjatywie Krakowskiego Klubu Miłośników Kolei parowóz przekazano w 1983 r.do lokomotywowni w Chabówce, gdzie został odbudowany i ustawiony jako pomnik na terenie tamtejszego Skansenu Taboru Kolejowego.
Szerokość toru
|
600 mm
|
Typ konstrukcyjny
|
Dn2t
|
Średnica cylindrów
|
285 mm
|
Skok tłoka
|
350 mm
|
Średnica kół pędnych
|
600 mm
|
Rozstaw osi skrajnych
|
2400 mm
|
Najmniejszy promień łuku
|
R=60 m
|
Moc
|
100 KM
|
Siła pociągowa
|
3150 kG
|
Prędkość maksymalna
|
30 km/h
|
Masa własna parowozu
|
14.5 t
|
Masa służbowa
|
17.7 t
|
Nacisk na oś
|
4.4 t
|
Powierzchnia ogrzewalna kotła
|
31.2 m2
|
Powierzchnia rusztu
|
0,88 m2
|
Ciśnienie pary w kotle
|
12 kG/cm2
|
Zapas wody
|
1,5 m3
|
Zapas węgla
|
0,5 t
|