Po latach niedoinwestowania kolej w województwie łódzkim ma szansę odzyskać stracony czas. Obok projektu budowy kolei dużych prędkości biegnącej przez Łódź powstają takie, które mają służyć podróżującym wewnątrz regionu. Przyglądamy się najważniejszemu z nich – Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej – i przypominamy, jak kolejowe przewozy aglomeracyjne funkcjonowały do tej pory.
Pomysły sprzed lat
Idea przewożenia przemieszczających się po aglomeracji łódzkiej mas ludzi transportem szynowym nie jest nowa. Odkąd w XIX w. Łódź stała się miastem przemysłowym, zaistniała potrzeba dowożenia do niej pracowników z okolicznych miejscowości. Szybko dostrzeżono potencjał komunikacji szynowej i w 1901 r. konsorcjum łódzkich fabrykantów otworzyło sieć zelektryfikowanych kolei wąskotorowych łączących stolicę regionu z okolicznymi miastami. Najpierw uruchomiono przewozy do Zgierza i Pabianic, później – do Ozorkowa, Lutomierska przez Konstantynów, Aleksandrowa Łódzkiego i Tuszyna. Plany były jednak znacznie ambitniejsze: pociągi Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych miały docierać aż do Koluszek. Intensywny rozwój sieci ŁWEKD przerwał wybuch II wojny światowej. Po 1945 r. nie powstały już żadne nowe linie, a te istniejące szybko włączono do sieci tramwajów miejskich. Niektóre z tras z powodzeniem funkcjonują do dziś – jako linie tramwajowe.
W okresie PRL do przewozów aglomeracyjnych i regionalnych wykorzystywano właściwie wszystkie przebiegające przez Łódź linie kolejowe, zwłaszcza po ich elektryfikacji. Na szczególną uwagę zasługuje projekt stworzenia kolei miejskiej z końca lat 60. XX w. Śmiałe plany zakładały wykorzystanie w ruchu pasażerskim tzw. kolei obwodowej omijającej centrum miasta, przebiegającej jednak przez nowo powstałe osiedla. Zakładano budowę kilku łącznic i ośmiu nowych przystanków, a w perspektywie – w związku z prognozowanym znacznym zwiększeniem ruchu – budowę drugiej pary torów z Łodzi Kaliskiej do Zgierza i drugiego toru ze Zgierza na Widzew. W pierwszym etapie inwestycji powstały trzy przystanki na elektryfikowanym wówczas odcinku Łódź Widzew – Zgierz: na Stokach, przy stacji Radogoszcz i w Arturówku. W 1973 r. uruchomiono przewozy, by... w związku z niską frekwencją zlikwidować kursy jeszcze w tym samym roku. Dziś jedynymi śladami po tym projekcie są zarośnięte perony – oprócz trzech wymienionych także na Dąbrowie i przy ul. Przybyszewskiego. Te dwa zbudowano pod koniec lat 70. przy okazji budowy wiaduktów, pod którymi je usytuowano. Nigdy nie zatrzymał się przy nich żaden pociąg rozkładowy.
Zapisz się do newslettera:
