Codziennie z I linii warszawskiego metra korzysta ponad pół miliona pasażerów. Nad ich bezpieczeństwem czuwa rzesza pracowników, w tym dyżurni stacji na każdym z 21 podziemnych przystanków. Mieliśmy okazję przyjrzeć się pracy dyżurnych na największej i najbardziej obleganej stacji Centrum. Na brak zajęć narzekać nie mogą.
Godz. 19:31. Krótki alarm w rejestratorze zdarzeń. Awaria schodów ruchomych południowo-wschodnich. Chwilę później stają też schody na zachodnim peronie. Godz. 19:32. Przy bramkach biletowych w południowej głowicy stoi kamerzysta ze statywem i blokuje przejście. Elżbieta Dogoda, dyżurna ruchu i stacji, objęła pół godziny wcześniej nocną zmianę na stacji A-13 Centrum i od początku zmiany nie ma chwili wytchnienia. Na szczęście może liczyć na wsparcie – do czasu uruchomienia centralnego odcinka II linii metra na stacji Centrum jest podwójna obsada. Przynajmniej przez część zmiany z dyżurną Elżbietą przebywa Przemysław Zwierzchowski ze stacji A-11 Politechnika, który jest przeszkolony na II linię. Gdy tylko odbywają się manewry i jazdy próbne na nowej linii, przechodzi na stację Rondo ONZ, gdzie steruje ruchem.
Bezpańska róża
O godz. 19:34 pan sprzątający przynosi różę, którą zostawiono na peronie. – Widać, że ktoś musiał bardzo długo czekać. Najwięcej przedmiotów pozostaje po nocy z piątku na sobotę i z soboty na niedzielę. Generalnie z przedmiotami czekamy do końca dnia – jeśli nikt się nie zgłosi, przygotowujemy pismo i wysyłamy do biura rzeczy znalezionych na Kabatach – mówi pani Elżbieta, choć rzecz jasna, róży raczej ten los nie spotka.
Jak wspomina, jakiś czas temu udało się oddać pasażerce torebkę z „zawartością życia” (gotówką, umowami kredytowymi itp.). Roztargniona podróżna zostawiła ją na sąsiedniej Politechnice. Zgubę dostrzegł przechodzący peronem pracownik techniczny, gdy torebką coraz intensywniej zaczął interesować się jakiś mężczyzna. Pasażerka na stacji Centrum spostrzegła, że jej czegoś brakuje – dzięki akcji dyżurnej torebka, z całą zawartością, wróciła do uszczęśliwionej właścicielki. Były podziękowania, nagroda. Innym razem do pani Elżbiety zgłosiła się kobieta z synem, który zostawił w metrze skrzypce. Nie tylko drogie, ale w dodatku pożyczone. Również i w tym przypadku udało się je szybko odnaleźć. – Kiedyś, jak nie było jeszcze biura rzeczy znalezionych, to odnosiłam też pasażerom dowody osobiste. Mieszkam na Ursynowie, a stąd wielu jest pasażerów metra, więc akurat miałam po drodze – mówi pani Elżbieta.
170 kluczy i siedem telefonów
Godz. 19:35. Kamerzysta nie chce opuścić stacji, zostaje z niej wyproszony przez Służbę Ochrony Metra (SOM). – Mam podgląd na całą stację, mam służby odpowiednie, u nas na Centrum mieści się też komenda policji – mówi dyżurna Elżbieta. A dokładnie w dyżurce jest podgląd z 28 kamer jednocześnie, rozłożony na kilku ekranach. Na stacji kamer jest jednak znacznie więcej – obraz można dowolnie przełączać, powiększać. – Najważniejsza jest ta wjazdowa, na cały peron. Proszę zobaczyć, ile ludzi wsiada – przekonuje dyżurna. Oprócz tego ma podgląd na linię i gdzie znajdują się pociągi na trasie – z numerami i ewentualnymi opóźnieniami. Gdy na stacji dzieje się coś nietypowego, może powiadomić w porę maszynistę zbliżającego się składu. – Szacunek dla firmy, która robiła to zobrazowanie. Bardzo to pomaga w pracy – chwali dyżurna. To pozwala też na podanie pasażerom odpowiedniej informacji o czasie oczekiwania na pociąg w przypadku np. awarii czy opóźnienia.
Na biurku dyżurnego stacji A-13 stoi siedem telefonów i kilka ekranów. Pierwszy telefon to alarmowy, „super gorąca linia”, do kontaktu z pasażerem (przycisk alarmowy). Drugi aparat jest zapasowy, awaryjny, gdyby się popsuł wewnętrzny. Trzecia słuchawka służy do łączności z nowymi telefonami dla niepełnosprawnych przy windach. Następny jest telefon dyspozytorski (nagrywany) – do nagłych spraw. Kolejny to telefon stacyjny (13-10). Następny służy do kontaktu z windami. Ostatni aparat jest od domofonu stacyjnego. Po co tyle telefonów? Dyżurka to takie stacyjne centrum dowodzenia i dyżurny w sytuacjach zagrożenia musi mieć możliwość szybkiego wyboru odpowiednich telefonów i nadania rozmowom właściwych priorytetów.
Oprócz tego na biurku znajduje się panel do rozgłaszania komunikatów – z możliwością wybrania kilku nagranych zapowiedzi bądź nadawania na żywo w mniej typowych sytuacjach. Stoją też monitory z obrazowaniem trasy i elektronicznym „dziennikiem” stacji oraz bramek biletowych (tutaj wyskakują informacje o awariach). Dalej leżą służbowe dokumenty, grafiki, bezpieczne koperty (do rzeczy znalezionych), zeszyty torowo-budowlane, plan ratowniczy stacji. W pomieszczeniu znajdują się jeszcze zeszyt wejść i wyjść, gaśnica, apteczka pierwszej pomocy oraz szafka z ok. 170 kluczami do różnych pomieszczeń i urządzeń.
Całość na portal Transport-publiczny.pl
Zapisz się do newslettera:
