40 lat temu rząd USA znacjonalizował 6 przedsiębiorstw kolejowych

Rząd federalny przyjął plan akcji ratunkowej, dobrał doświadczoną ekipę kolejarzy-weteranów, sformułował specjalne ramy prawne takiego przejęcia i zagwarantował finansowanie na okres przejściowy. Biorąc pod uwagę rozpaczliwy punkt wyjścia, późniejszy sukces Conraila był zdumiewający, ale cena tego sukcesu była bardzo wysoka – opuszczono tysiące mil szlakowych, dziesiątki tysięcy kolejarzy zostało bez pracy, wielu mniejszych klientów kolei odprawiono z kwitkiem na dobre.

W ciągu następnych kilku lat Conrail pozbył się obowiązku prowadzenia pasażerskiego ruchu podmiejskiego (w tym w aglomeracji nowojorskiej), zmodernizował i ujednolicił swój tabor (m.in. w 1981 r. pozbył się elektrowozów ex-Pennsylvania RR), poprowadził szeroki front robot nawierzchniowych od Atlantyku po rzekę Missisipi.

Sprywatyzowana wiosną 1987 r. kolej stała się przebojem giełdy na Wall Street. W roku 1999 Conrail został zakupiony i podzielony między dwa duże towarzystwa – CSX oraz Norfolk Southern, które licytując się wzajemnie zapłaciły łącznie aż 10,2 mld dolarów za coś, co zaledwie 20 lat wcześniej było nazywane ”zbankrutowaną kupą złomu”.

Wobec drastycznego odchudzenia infrastruktury z likwidacją wielu dublujących się połaczeń, koleje CSX i NS musiały dobrze się nagimnastykować, aby pod federalnym nadzorem podzielić między siebie uprzednio zunifikowaną sieć Conraila. Ale ‘non omnia moriar’: nowi nabywcy zachowali nazwę Conrail, a ciemnoniebieskie (nieco jak PKP Cargo) lokomotywy manewrowe Conraila dalej można zobaczyć w okolicach Nowego Jorku, New Jersey, Filadelfii i Detroit, gdzie pełnią służbę terminalowo-rozrządową u zbiegu linii CSX i NS.